Στον Πόντο «Παρχαρομάνες» ονομάζονταν οι γυναίκες μέσης ηλικίας, οι οποίες ανέβαιναν στα «παρχάρια», δηλαδή τα θερινά βοσκοτόπια, για να βοσκήσουν τα ζώα τους. Εκεί διέμεναν σε περιφραγμένα καλύβια από το Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο, οπότε και επέστρεφαν στα χωριά τους. Εκτός από τις Παρχαρομάνες, στα παρχάρια ανέβαιναν και οι Ρωμάνες, γυναίκες νεότερης ηλικίας, για να βοηθήσουν και να μάθουν τις δουλειές, ώστε να γίνουν σωστές νοικοκυρές όταν θα παντρεύονταν.
Μερικές από τις δουλειές της Παρχαρομάνας ήταν οι εξής: βοσκή και άρμεγμα των ζώων, βράσιμο και πήξιμο του γάλατος, δουρβάνισμα του γάλατος για την παραγωγή βουτύρου, παραγωγή τυριού και πασκιτάν. Η παρασκευή των προϊόντων αυτών γινόταν για προσωπική χρήση, αλλά και εμπορική πολλές φορές, αφού μπορούσαν να πωληθούν στα παρχάρια. Κάποια παρχάρια χρησιμοποιούνταν και ως παραθεριστικά κέντρα των αστών. Εκεί βρίσκονταν ξωκλήσια και γίνονταν πανηγύρια το καλοκαίρι.
Θέλοντας να διατηρήσουν την παράδοση της Παρχαρομάνας στη σύγχρονη αστική εποχή, γυναίκες του Συλλόγου Ποντίων Μονάχου έχουν σχηματίσει μια ομάδα εργασίας, τις «Παρχαρομάνες», η οποία και λειτουργεί αφιλοκερδώς.
Κύριος στόχος της ομάδας αυτής είναι η στήριξη και η παροχή βοήθειας στο Σύλλογο σε οποιεσδήποτε δραστηριότητές του, όπως για παράδειγμα εκδηλώσεις, εκδρομές κλπ. Κύρια ενασχόλησή τους είναι η αναπαραγωγή και προώθηση των διατροφικών συνηθειών του ποντιακού ελληνισμού.
Απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνει μια γυναίκα αποδεκτή ως «Παρχαρομάνα» είναι η εγγραφή ενός τουλάχιστον μέλους της οικογένειάς της στα τακτοποιημένα μέλη του Συλλόγου. Γίνονται δεκτά μέλη του ποντιακού και μη Ελληνισμού!
Οι Παρχαρομάνες έχουν τη δική τους οργανωτική επιτροπή, η οποία απαρτίζεται από τρία (3) μέλη της ομάδος, καθώς και δικό τους χορευτικό συγκρότημα, ανεξάρτητο από το χορευτικό τμήμα του Συλλόγου.